De zaal en het concert

Door Arie Pool

Ik was nog nooit in het Cultuurhuis Stadshagen geweest. En als je voor het eerst in een nieuwe zaal komt, is het eerst even wat aftasten. Hoe is de ruimte, hoe voelt hij, waar is het licht, waar is het donker, waar zit het publiek, en, voor een koor toch van het grootste belang, hoe klinkt het.

Bij het inzingen hoor ik het al. Het geluid gaat meteen weg, en er komt nauwelijks iets terug. Ik hoor mijn beide buurmannen, en ik hoor de sopraan voor mij. En heel vaag hoor ik een klank. En er komt niets terug. Dat wordt hard werken vanavond.

We proberen verschillende opstellingen. We doen de gordijnen achter ons dicht. De sopranen boven op het balkon. Mannen voor, mannen achter. Door elkaar. Breed op het podium, smal in een hoefijzer. Tijdens de repetitie van Mendelssohn’s Magnificat rent een stel basisschooljongens gillend door de zaal. Bonzen op de ramen, klapperen met de deuren. En onverstoorbaar zingen wij verder ”and my spirit hath rejoiced”. De dirigent loopt de zaal in om te luisteren. Het klinkt geweldig mooi, zegt hij. Ik heb het zweet op de rug staan.

Om half negen beginnen we. Het publiek zit klaar. Het dubbelkoor van Schütz komt aarzelend op gang. Hard werken. Concentratie op de muziek. En op je eigen stem, en die van je directe buurman. Eigenlijk geen tijd om te genieten. Tot opeens de coupletten van “Der Mensch” van Johann Christoph Bach. Totaal onverwacht komt het koor los van de muziek. We volgen de dirigent in zijn tempowisselingen. Harder, zachter, even wachten en dan weer verder. Langzaam kruipt het kippenvel over mijn armen. En langzaam glijdt het moment ook weer voorbij.

We hebben hard gestudeerd op Mendelssohn’s Magnificat, en zo’n eerste keer buiten de repetitieruimte is extra spannend. Maar de zaal werkt niet mee, en de pracht van de muziek gaat verloren in ons harde zwoegen. De volgende keer zal het beter gaan, en zal het kippenvel ook voor Mendelssohn’s Magnificat komen. In een andere zaal, misschien met een ietsje meer galm. Maar je weet het nooit. Als je in een nieuwe zaal komt is het eerst aftasten. En dan komt opeens de emotie van de muziek waar je het niet verwacht.

1 comment to De zaal en het concert

  • Marjan Potze

    Alhoewel het ons die avond inderdaad niet mee zat en dit concert daardoor beslist geen schoonheidsprijs verdiende, ben ik toch van mening dat de koorleden het zichzelf niet hoeven aan te rekenen omdat ik ervan overtuigd ben dat iedereen zich voor de volle 100% ingezet heeft om, ondanks alles, toch een goede uitvoering neer te zetten. Teleurgesteld waren we zeker. Maar we laten ons er beslist niet door ontmoedigen. Woensdag gaan we er weer met nieuwe zin tegenaan zodat we bij ons eerstvolgende optreden in Kampen kunnen laten horen dat we veel en veel beter kunnen. “Dit was eenmalig!” roept onze dirigent wel eens wanneer we tijdens de repetitie eens een foutje maken. Met andere woorden: Dat kan een keertje gebeuren…
    Precies hetzelfde denk ik nu van dit optreden:
    DIT WAS EENMALIG!!!!!!