Door Arie Pool
Zachtjes begint het Ave Marie. Breekbaar hoog. In de kerk is het stil en buiten sneeuwt het. De omstandigheden van ons concert zijn ideaal. Een mooi oud kerkje. Genoemd naar Sint Nicolaas. Over een paar dagen is het zijn verjaardag. Vandaag is het eerste Advent. 
We gaan verder met Dixit Maria. Maria antwoordde de engel “mij geschiede naar uw wil”. Gevolgd door het Magnificat, Meine Seele erhebt den Herren.
Ondertussen sneeuwt het harder en raken de ramen beslagen. Van buiten wit door de sneeuw en van binnen wit door de condens. Mooi langs de randen van de kleine ruitjes. De verhalenverteller neemt het van ons over. Advent. Verhalen over Kerst. In een oude kerk in Wijhe.
Voor het publiek wordt het spannend als het orgel mee gaat spelen. Wij horen het orgel niet, en hebben ook niet door dat we iets zijn gezakt. De dirigent en het publiek horen het wel, en vragen zich vertwijfeld af of het nog goed komt. Wij – het koor – vinden dat we prachtig mooi zingen en doen er nog een schepje boven op. Het publiek denkt er anders over. De beoordeling van de werkelijkheid is sterk afhankelijk van je standpunt. Ook nu weer.
Een van de Three Prayers of Dietrich Bonhoeffer van Philip Moore klinkt verstild door de ruimte. Langzaam, zacht, meditatief en verstild. Het kippevel kruipt langs mijn armen omhoog.
We zingen mooie muziek, uit alle perioden. Van Praetorius tot Archer. Afgewisseld met verhalen over kerst.
Aan het eind lopen we de kerkzaal uit, om onder de toren nog één keer Dixit Maria te zingen. Ik weet niet hoe het in de kerk klinkt, maar in de kleine hoge ruimte, met het witte gewelf klinkt het prachtig. Haast intiem.
