Het oude stadhuis

Het is alweer een tijdje geleden, 23 maart om precies te zijn, maar het was een geweldig concert. Een klein concert in een klein zaaltje in het oude stadhuis van Hasselt. Georganiseerd door de Stichting Culturele Activiteiten Bibliotheek Hasselt. We hebben heerlijk gezongen, recht tegenover het publiek, met Coert er tussen geklemd. 35 man publiek, 25 man koor in een klein oud zaaltje is erg intiem en warm. We stonden dan ook niet erg comfortabel; de hoek van de monumentale schouw prikte in mijn rug en de buitenste bas stond ingeklemd tussen een koor en een tafel. Maar wat hebben we gezongen.

We hebben voor het eerst het Magnificat van Homilius tot een goed einde gebracht. Moest Coert het dubbelkorig stuk tijdens het korenfestival in Odeon halverwege nog afslaan omdat we muzikaal de weg compleet kwijt waren, en de bassen tot subwoofer niveau waren afgedaald. In het oude zaaltje in Hasselt ging het voor het eerst bijzonder goed. Net als het mooie "Ich lasse dich nicht" van Schein.

Nu past het zaaltje in Hasselt qua tijdsgewricht ook goed bij deze muziek. Het geheel ademt oude geschiedenis. Wat misschien ook geholpen heeft is het schilderij waar wij als koor tegenaan keken. Een onthoofding van een geblindoekte man, goedkeurend aanschouwd door de notabelen.  

Nicolaes van Galen. Oordeel Willem de Goede

Na wat bekende stukken van Poulenc en een eerste uitvoering van enkele stukken uit Jesu meine Freude, sluiten we af met de titelmuziek van Mr. Bean: ecce homo, qui est faba, Zie de mens die een boon is.

Soms ben je inderdaad een boon als je het snapt: hoe in de juiste sfeer en de juiste omgeving muziek opeens kan ontstaan waar eerst alleen moeizame noten waren. 

Geen reacties meer mogelijk.