Kippenvel

Door Marjan Potze.

Heeft u dat ook wel eens? Zo’n kippenvelmoment? Dat je plotsklaps wordt getroffen door iets waardoor je tot in het diepst van je ziel geraakt/geroerd wordt?
Het overkwam mij deze zomer maar liefst twee keer!

De eerste keer was in augustus.
Het was op een grauwe, grijze, regenachtige middag toen ik met frisse tegenzin en een humeur om op te schieten achter m’n laptop kroop om alvast wat nieuwe stukken voor ons volgende concert door te nemen.

Met een van die nieuwe stukken, het Magnificat van Mendelssohn, was ik deze vakantieperiode al een keer eerder bezig geweest. Ik had toen al vrij  snel door dat het om een pittig werk ging waar we als koorleden thuis veel tijd in zouden moeten steken om het in november ‘uitvoeringsrijp’ te krijgen. En als je dan toch niet aangenaam buiten kunt zitten kun je maar beter iets nuttigs doen zoals het instuderen van nieuwe muziek.

Om die studie te vergemakkelijken, maken de meeste koorleden, waaronder ikzelf, gebruik van midi-files. Dit is een ideale ondersteuning. Al moet ik eerlijk zeggen dat de  geluidsweergave van die dingen vaak niet om aan te horen is.

Omdat ik het stuk van Mendelssohn niet kende en de repetities van ons koor, wegens de zomervakantie, stillagen, had ik ook nog geen flauw idee hoe het zou klinken als we het met het hele koor zouden zingen.
Tótdat een vriendelijke collegazanger, met wie ik even mailcontact had en die dus wist waar ik op dat moment mee bezig was, me een link stuurde van een opname van het desbetreffende stuk op youtube.

Nieuwsgierig als ik ben klikte ik die link natuurlijk onmiddellijk aan. En toen gebeurde het. Het eerste ‘kippenvelmoment’! Zó onverwacht mooi! De tekst, de muziek, de uitvoering, alles klopte!

U zult begrijpen dat mijn rothumeur, ondanks dat de regen met bakken uit de hemel viel, als sneeuw voor de zon verdween en ik me vervolgens vol overgave stortte op het instuderen van wat nootjes.

Het tweede ‘kippenvelmoment’ overviel me in de O.L.V. basiliek van Zwolle (Peperbus) waar we op 24 september j.l. samen met het koor Vocalei uit Leiden een concert verzorgden.
Het gebeurde tijdens het inzingen, voorafgaand aan het concert.

Op het repertoire dat Convocaal die middag ten gehore zou brengen stond ook een stuk van de componist Richard Ram (Sonett an Orpheus). Dit stuk, geschreven voor mannenstemmen, was eveneens een zeer pittig stuk waar onze mannen flink hun tanden in moesten zetten voordat het op een acceptabele manier uitgevoerd zou kunnen worden. De ene keer lukte dat beter dan de andere keer. Het bleef altijd wel een beetje spannend. Zo ook die middag. En terwijl ik relaxed in een van de kerkbanken een boterhammetje zat weg te kanen gebeurde het opnieuw.  De mannen, ónze mannen zetten in en zongen dit stuk als nooit tevoren! Zo on-ge-ló-fe-lijk mooi! En terwijl ik met ingehouden adem en op het puntje van de bank zat te luisteren voelde ik dat ik geraakt werd en dat ik, ondanks het schitterende weer van die dag, opnieuw ‘kippenvel’ kreeg…