Impressie concert ConVocalei

Door Foekje Dijk

 

Het zou rijp en groen zijn, en geen rode draad, aldus de inleiding op het programma. Afwachten dus. Maar ook de vraag die dan onvermijdelijk bij het publiek opkomt: wat gebeurt er, wanneer je de draad kwijtraakt?

Even leek het erop. Hoewel het orgel parelend haar entree maakte, en het koor Gloria zong, raakten toch her en der de klanken hun richting kwijt in de zo grote basiliek. De nootjes werden zo nu en dan ingehaald door de echo van de nagalm. Totdat Bach kwam. Feestelijke vreugde, alle stemmen brachten de tijding naar elk oor. De samenklanken van het 'de hele dag' van Orlando di Lasso zingen, zingen! met de gezamenlijke koren, maakten zichzelf meer dan waar.

Orgelklanken als intermezzo na de pauze, die de prachtige Sonate 65 n. 5 van Felix Mendelssohn vertolkten, buitelden naar hartelust musicerend de basiliek binnen. Met Spohr ’s An die Musik vonden klanken moeiteloos hun weg in de ruimte. De smachtende Sirenen op een rots brachten het mannenkoor bijkans tot wanhoop, de tongetjes van de Nachtegaal zongen vederlicht in vloeiende stemmen tot harmonie.

Dan de duistere donkerte bij Orpheus, zware tonen, een tempel van klank. Bij de Funeral Ikos kostte het geen enkele moeite om de nonnen en monniken de sacrale ruimte binnen te zien lopen, hun welluidende stemmen de eeuwen overschaduwend. Talmende klanken, die bij Schütz overgingen in een wervelend eeuwig amen!

En ja, dan de uitsmijter. Beide koren verenigd: heerlijke muziek die het rijp en groen aaneensmeedt tot de rode draad die er op de één of andere manier toch was!

1 comment to Impressie concert ConVocalei

  • Coert Bremmers

    Ja, deze middag behoort wel tot de memorabeler bijeenkomsten van Convocaal; mooie dingen gedaan, samen: dankjewel!